Ένας ζωγράφος μπροστά στον άδειο του καμβά. Πίσω του φόνοι, δοσμένοι με τρόπο συμβολικό. Κοντά του, αλλά όχι δίπλα του μια γυναίκα η αφορμή της έμπνευσης, η αρχή μιας παράλογης ιστορίας.
Ως που θα έφτανε ένας καλλιτέχνης, ώστε να βρει την έμπνευσή του;
Ο Αριστοτέλης Φρύνης, ο “συνταξιούχος” όπως τον αποκαλούν, απόμαχος αστυνομικός θα προσπαθήσει, με όπλο τη λογική και τα ανάλεκτα του Κομφούκιου, να σταματήσει τον εκκεντρικό ζωγράφο.
Οι άμυνες όμως του ζωγράφου θα είναι σθεναρές και θα έχει μονάχα έναν σκοπό: Να γεμίσει με χρώμα τον άδειο του καμβά δολοφονώντας, πάντα, με κίνητρο την τέχνη.

“Όταν τα όρια της έμπνευσης αγγίξουν τα σύνορα της παραφορσύνης, ο χρόνος παύει την εξέλιξη της ύπαρξης και ενορχηστρώνει την πορεία της μοίρας“